اثربخشی درمان گروهی مبتنی بر کیفیت زندگی بر شادکامی، رضایت از زندگی و تنظیم خلق معتادان مرد شهر اهواز

زمینه و هدف: پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی درمان مبتنی بر کیفیت زندگی بر شادکامی، رضایت از زندگی و تنظیم خلق معتادان مرد شهر اهواز انجام شده­ است. روش بررسی: طرح پژوهش از نوع پیش­آزمون-پس­آزمون با گروه آزمایش و گواه می­باشد. جامعۀ آماری شامل معتادان مراجعه­کننده به کلینک­های ترک اعتیاد اهواز بوده­ است که از میان آن­ها به شیوۀ نمونه­گیری خوشه­ای تعداد 30 نفر که از لحاظ شادکامی و رضایت از زندگی یک انحراف معیار از میانگین کمتر بودند، به­عنوان نمونه انتخاب و به­صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل جایگزین شدند. گروه آزمایش 8 جلسه­ تحت درمان مبتنی بر کیفیت زندگی به شیوۀ گروهی قرار گرفتند، اما گروه کنترل هیج مداخله­ای دریافت نکردند. ابزار این پژوهش شامل پرسش­نامۀ شادکامی آکسفورد و پرسش­نامۀ تنظیم خلق گرانسفکی و همکاران بود که شرکت­کنندگان در مرحلۀ پیش­آزمون و پس­آزمون به سؤالات آن پاسخ دادند. از روش­های آماری توصیفی و کواریانس جهت تجزیه و تحلیل اثربخشی درمان مبتنی بر کیفیت زندگی استفاده شد. یافته­ها: نتایج حاصل نشان داد که میان گروه آزمایش و کنترل از لحاظ متغیر شادکامی، رضایت از زندگی و تنظیم خلق تفاوت معناداری وجود دارد (001/0P<). میزان شادکامی، رضایت از زندگی و تنظیم خلق در گروه آزمایش در پس­آزمون به­طور معنا­داری بیش از گروه کنترل بود. نتیجه­گیری: درمان مبتنی بر کیفیت ­زندگی که از ترکیب روان­شناسی مثبت­نگر و با رویکرد شناختی-رفتاری شکل گرفته، می­تواند شادکامی، رضایت از زندگی و تنظیم خلق افراد معتاد را افزایش دهد.